প্ৰতাৰণা
তুমি মোক দিয়া প্ৰতিটো প্ৰতিশ্ৰোতিয়ে মিছা আছিল৷ জীৱন বাটত নিসংগ কৰি পুনৰ আতৰি গ'লা দূৰ দিগন্তলৈ৷৷ কিহত হৈছিল ভুল এবাৰো নক’লা৷ প্ৰাণঢালি ভালপাইছিলো তোমাক,হয়তো এয়েই মোৰ ভুল৷ বিচৰা নাছিলো প্ৰেমৰ বিনিময়ত, তোমাৰ পৰা কোনো প্ৰতিদান৷ আজি কবিতাৰ প্ৰতিটো শব্দই.... নিৰৰ্থক আৰু অৰ্থহীন হৈ পৰিছে৷ কিয় জানানে??? মোৰ কবিতাৰ প্ৰতিটো শাৰীত জীৱন্ত কৰি তোলো তোমাক,আৰু তোমাৰ চকুযোৰী৷ আজি সম্পূৰ্ণ নিসংগ মই... মাথো আছে হিদয়ত অতিতৰ সেই সুন্দৰ স্মৃতি৷ সেই স্মৃতিকে বুকুত বান্ধি যাম, জীৱনৰ পথ আগোৱাম৷ নাহিবা আৰু তুমি মোৰ কাষলৈ, নালাগে তোমাৰ চলনাময়ী মৰম৷৷ পাৰা যদি মোক ক্ষমা কৰিবা৷৷৷ ✍ অভিলাষ গগৈ ফটো:-অভিলাষ বৰুৱা